Kultura książki w świetle zapisów testamentowych i donacyjnych duchowieństwa małopolskiego w XVII-XVIII wieku
prof. dr hab. Jolanta M. Marszalska
W testamencie człowiek dokonywał ostatecznej konfrontacji z upływającym nieuchronnie życiem. W tych szczególnych dokumentach ludzie stojący na granicy wieczności, dokonywali swoistego obrachunku z życiem, pragnąc ostatnim przejawem swej woli, uporządkować ziemskie sprawy. W testamentach zapisywano odpowiednie dyspozycje odnoszące się do podziału majątku między pozostałych członków rodziny, darowizn na cele kościelne i charytatywne. Dawano też wyraz swojemu życzeniu w sprawie ceremonii pogrzebowej, miejsca pochówku, obchodzenia czasu żałoby. Ostatnie akty woli „dobrze urodzonych” ukazywały w całym kolorycie epoki staropolskiej ich obyczaje, relacje rodzinne, codzienne utrudzenia, ale także oczekiwania względem najbliższych po śmierci.
Duchowni testatorzy różnych godności i funkcji rozporządzali swym majątkiem z reguły zapisując go na cele kościelne. Wśród przedmiotów, którymi rozporządzano w testamencie tuż przed śmiercią były również księgi – wiele zapisów donacyjnych zachowało się na kartach tytułowych dawnych ksiąg. Ofiarowali legatem testamentowym księgi zarówno konwentom zakonnym, z którymi byli związani w różny sposób, kościołom, w których sprawowali w ciągu życia posługę kapłańską, czy seminariom duchownym wzbogacając legatami ksiąg tamtejsze biblioteki. Doskonale ten fakt odzwierciedlały donacje duchowieństwa małopolskiego (krakowskiego) w dawnych wiekach.
Niniejszy artykuł prezentuje rolę książki w zapisach testamentowych na przykładzie duchowieństwa małopolskiego w XVII i XVIII wieku.